Engelberg był jednym z pierwszych miejsc w Szwajcarii, które posiadały skocznię narciarską. W jej rozwoju od początku uczestniczył miejscowy klub narciarski. Pierwszy tutejszy konkurs, w którym wzięło udział 10 skoczków odbył się w 1904 roku w obecności niewielkiej ilości widzów. W tym samym roku generalne zgromadzenie klubu przyznało kredyt 133 franków i 50 czarnych koni na budowę nowej skoczni, Saindrainschanze. Ówczesny prezydent klubu w corocznym podsumowaniu finansowym za sezon 1907/08 wyrażał radość z powodu stworzenia obiektu "wszech czasów" - jak się wyraził. Niestety już po kilku latach okazało się, że skocznia jest przestarzała...
Wtedy zdecydowano o budowie skoczni Titlis. Już 4 lata później, po tragicznym konkursie, w czasie którego zginął jeden skoczek, a kilku zostało rannych, musiała zostać poddana przebudowie. Wspomniana Sandrainschanze była jeszcze wielokrotnie poddawana transformacjom, Titlisschanze różnym korektom, jednak żadna nie odpowiadała już obowiązującym standardom. Z tego powodu w 1964 podjęto decyzję o budowie średniej skoczni, Kleintitlisschanze, na której odbyło się nawet kilka nocnych międzynarodowych konkursów. 3 lata później powstała jeszcze jedna skocznia, Bubenschanze.
Niestety brak utalentowanych skoczków stawał się coraz bardziej dotkliwy. Po MŚ w Lahti w 1938 miasto już zamierzało zrezygnować z organizowania międzynarodowych konkursów. Zapobiegła temu szybka reakcja klubu, który dowiedziawszy się o niebezpiecznych zamierzeniach władz Engelbergu, przedstawił projekt dużej skoczni Titlis... Ówczesny prezydent klubu Theddy Amstutz za wszelką cenę chciał uniknąć przy planowaniu i konstruowaniu obiektu starych, aż zanadto już znanych pomyłek budowlanych. Z tego też powodu projekt kalkulacyjny inżyniera Giacomo Baldissery został uzupełniony komputerowymi obliczeniami wykonanymi w 5 miesięcy (co było sytuacją bez precedensu) przez rodzime firmy Oscara Menii i Franza Odermatta. Przekraczające 300 000 franków koszty konstrukcji zdobyto dzięki przeróżnym operacjom finansowym oraz hojnym darom przyjaciół i sponsorów. W 1971 na posiadającej nowy statut skoczni Dużej Titlis odbyły się pierwsze zawody (w ramach Swiss Springer Tour).
Około 14 lat później skocznia nie odpowiadała już zrewidowanym wymogom FIS. W celu zdobycia homologacji konieczne były globalna reorganizacja i modyfikacja obiektu. Budżet tych prac wynosił 350 000 franków. Kiedy odmówiono kredytu (na 100 000 franków), nad klubem zawisły czarne chmury. Na 26 lutego 1984 był zaplanowany konkurs drużynowy. Jego supervisorzy nie mieli wyboru - musieli zabrać się do pracy na własne ryzyko. Dużo pomogli tutaj prywatni dawcy, których wsparcie podtrzymywało organizatorów konkursu na duchu i wzmacniało się w wierze, że takie miejsce jak Engelberg potrzebuje odpowiedniej skoczni narciarskiej. W końcu jednak otrzymali 30 000 franków kredytu a ich odwaga została wynagrodzona - konkurs odniósł sukces organizacyjny.
Od tamtego czasu skocznia kilkakrotnie musiała być dostosowywana do zmieniających się standardów FIS. Dziś ta skocznia "z przeszłością" jest jedną z największych naturalnych skoczni na świecie.
Oficjalny rekord skoczni wynosi 142 metry i należy do Petera Prevca. Został on ustanowiony podczas konkursu PŚ w sezonie 2015/2016.
W zawodach Pucharu Kontynentalnego w sezonie 2008/2009 Sigurd Pettersen poszybował na odległość 142 m i został nowym rekordzistą skoczni, ale nieoficjalnym, gdyż wynik ten uzyskał na zapleczu Pucharu Świata.
Odbywają się tu zawody Pucharu Świata i Pucharu Kontynentalnego. W mieście istnieje klub S.C. Engelberg.